ΧΑΡΑ Ή ΠΟΝΟΣ?.....ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΦΟΛΑΣ

Ξεκίνησα να πάω στη δουλειά και βλέπω κοντά στο αυτοκίνητο μου, εναν γάτο που τον μεγάλωσα εγώ νεκρό.Ήταν στο δρόμο με αφρούς στο στόμα και κρύος,που σημαίνει οτι εφαγε κάποιο δηλητήριο την νύχτα και πέθανε. Ήταν ένας μαύρος πάνθηρας, ένας γάτος που νιαούριζε τόσο δυνατά που νόμιζες οτι θα του βγούν τα σωθικά. Νιαούριζε με το που σε έβλεπε.Τον είχα βρει μικρούλη στην αυλή μου και τον μάζεψα.Οταν μεγαλωσε περίπου 2 χρόνων και έγινε άνδρας, αρχισε να εξαφανίζεται για να βρει θηλυκιά γάτα και η αλήθεια είναι οτι έχει αφήσει απογόνους του στη γειτονιά,αλλά εγω θέλω να βλέπω τον μαυρούλη μου.Με έβλεπε που παρκαρα το αυτοκίνητο μου και φώναζε σαν σκύλος.Τον ταϊζα πάντα και τον άφηνα να μπάινει μέσα στο σπίτι μου,αν και τσακωνόταν με τον γάτο που έχω μέσα στο σπίτι.Οπου κι αν πήγαινε ήξερε οτι θα έρθει και θα του ανόιξω το παράθυρο και θα φάει την γαλοπούλα του ή την καλή τροφή του γάτου μου.Τον έπαιρνα αγκαλιά και τον άφηνα να κοιμάται μέσα όταν έξω έβρεχε.Οι σκέψεις μου είναι πολύ μπερδεμένες και ξκάθε φορά που κοιτάω την φωτογραφία που τον είχα βγάλει βουρκώνω.Οι άνθρωποι είναι αιμοβόροι και κακοί, δυστυχώς, το λέμε και το ξαναλέμε.Εγω νόμιζα πως ο μαυρούλης μου θα έφευγε από αυτοκίνητο αλλά οχι από δηλητήριο ρε γαμώτο.Είναι πολύ αδικο και δυστυχώς θα ζήσω και άλλα τέτοια περιστατικά,αφού υιοθετώ στην αυλή μου τέτοια ορφανά ζωάκια.Ο πόνος είναι μεγαλύτερος από τη χαρά που σου δίνουν και αυτό είναι ένα ασχημο συμπερασμα.